Galdhøpiggen (2469 moh) - kaos eller balsam for sjela?

Sein ankomst til Juvasshytta, men Galdhøpiggen (lengst til høgre) ligg og ventar på oss til neste dag!

Eg har vore på mange, mange, fjell 

- men ikkje Norges høgaste. 

Ei heller har eg gått Besseggen, 

men det blir nok det også - kanskje om eitt år eller to. 

Om det passar seg slik....

Eg har ikkje stressa med å nå desse toppane, 

då det finnast så mange andre fine fjell å gå på. 

Dessutan så er det jo mykje fredelegare på tur når det ikkje kryr av folk.
Du går ikkje på Galdhøpiggen om du ynskjer å ha fjellet for deg sjølv!

I tillegg så er eg ganske gniten på været. 

Dersom eg først skal gå desse turane, så MÅ det vere fint vèr slik at vi får maksimal utsikt. 

Been there, done that - but no view, er ikkje noko for meg! 

Been there, done that - with a great view derimot......

Denne utsikta vil eg ha når eg først tar turen på Galdhøpiggen!

Etter at ungane vart fødd, har eg tenkt at desse populære turane tar vi når dei er blitt store nok. 

Og no var vi komne dit hen at ein tur til Galdhøpiggen var realistisk å få til. 

Det var meldt full sol og vindstille på Norges tak 

- skulle vi ta sjansen på å prøve ein tur?

Vi hadde nokre atterhald:
- ville vi trivast med å gå i flokk og følgje?
- ville dagen vere prega av kaos og venting?
- villle ungane greie turen? 

Aldersgrensa for barn er 7 år, og minstemann som er fødd seint på året, er berre nesten 7....

I tillegg er han ikkje den høgaste for alderen, og mange 5-6 åringar slår han på høgda. 

Små bein må springe minst dobbelt så fort som vaksne bein.

Ville han klare ein slik tur?

Vel vitande om at vi har gått mange fjellturar i sommar (og tidlegare år), 

og at nokre av dei må reknast som meir krevjande enn Galdhøpiggen, 

så tenkte vi at vi kunne ta sjansen. 

Truleg har han gått fleire fjellturar enn dei fleste i følgjet...

Dagsformen er vanskeleg å spå på førehand, 

og alle som har gått på tur med born veit at den kan svinge veldig. 

Den eine dagen spring dei lett av garde frå topp til topp, 

ein annan dag er alt mykje tyngre....

Slik er det jo gjerne for oss vaksne også.
Ville turen klaffe med god dagsform?

Vi skulle også ha med 8-åringen vår, som vi visste ville greie det 

- men motivasjonen måtte vere til stades. 

Motiverte var dei derimot begge to:

Skal vi gå på Galdhøpiggen på laurdag? 
JAAA, svara dei!

Vi snakka om turen i fleire dagar, 

førebudde dei på korleis turen var, 

at dei måtte vere flinke å gå, 

at vi skulle gå i tau over breen,

og at ein kanskje ikkje kunne stoppe når ein hadde lyst eller var litt sliten. 

Om dei framleis ville på tur? 

JAAA!

Vi valte sjølvsagt ein dag der vêrmeldingane lova full sol og vindstille på Galdhøpiggen,

men då viste vi også at vi ikkje ville bli åleine tur!

317 personar hadde kjøpt billettar til turfølgjet vi skulle vere med i, 

og i tillegg hadde det gått eitt titals turfølgje føre oss.

Vi blir ikkje akkurat åleine på tur, nei....

Korleis ville dette gå? 

Ville det vere ein dag med kaos og venting? 

Kva om vi ikkje greier å halde følgje?

Storparten av dei som skulle vere med var vaksne. 

Informasjon om turen vart gitt raskt og effektivt, 

og med tydelege instruksar. 

Vi starta friskt, og i lett tempo gjekk vi greitt inn dei 2,8 km til kanten på breen. 

Vi klarte turen på ein god times tid, 

og var dermed langt unna makstida på 1,5 time som var vilkåret for å kunne vere med vidare.

Puhhh - første utfordring vel overstått! 

Taulengder etter taulengder vart lagt ut medan vi inntok litt mat og drikke. 

Og etter det som var ein passeleg lang pause for oss, 

var guidane klar til å feste oss inn i taua. 

Merkeleg nok så gjekk dette relativt problemfritt og raskt, 

og vi kunne starte turen over Styggebreen. 

Klar til avgang over breen!

Breen hadde jamn stigning og taulaget gjekk i jamt, roleg tempo. 

Det var ingen problem for små bein å halde følgje.
"Går det bra, Bendik?" spurte eg utallige gonger.
"Jadå, mamma" var svaret eg fekk tilbake.

"Det går bra, mamma!"
Stornøgd pappa i bakgrunnen!

Puhhh - andre utfordring vel overstått! 

Lang, lang rekke.....

Så gjensto den berømte Piggura: 

1 km med 200 meter stigning i tynn fjelluft.
Vi vart advart om at den kunne opplevast som krevjande for mange
- særskilt fordi vi var i tynnare luft enn vi er vande med. 

Dei fleste brukar  frå 30 min til 1 time på å ta seg opp Piggura til toppen. 

Vi hadde samla sett 1 time og 45 minutt til rådvelde for å kome opp og ned att Piggura før taulaget skulle gå attende over breen.
Vi ville jo gjerne å ha litt tid på toppen for å nyte utsikta,

så dermed var det berre å kome seg oppover!

Og her merka vi at det var mykje folk: 

Når over 300 menneske skal ta seg opp ei ikkje altfor brei steinur på same tid, 

samstundes som det kjem folk som er på veg ned att....

Det var eit par minutt eg følte at kaoset var i ferd med å ta overhand! 

I tillegg så skrudde han som er nesten 7 år opp tempoet,

og la i veg oppvoer ura,

så vi hadde vårt svare strev med å følgje med, og springe slalom mellom alle folka:

"Unna veg - her kjem vi!"

Det var kanskje derfor vi også raskt følte at kaoset roa seg, 

for på kort tid hadde folkemylderet spreidd seg i ura, 

og det vart rom og plass til å gå.

Siste bakken opp til Piggura var tung - 

små bein var slitne, og vi var altfor varme. 

Vi hadde kledd oss for kuldegrader, 

men sola varma meir enn venta. 

Men mange vaksne måtte også puste på 

- den tynne fjellufta kjentest for mange. 

Og vi - som så mange andre - kom oss opp! 

Puhhh - tredje utfordring vel overstått! 
Vi er oppe!

Nøgd gjeng på toppen!

2469 høgdemeter!

Norges tak!

Sol og vindstille! 

Folk tett i tett rundt Pigghytta!

Kaos? 

Nei!

Naturens fred og ro?

Ikkje akkurat.... 

Men.....

 Stor glede over å ha nådd eit mål 

- den mentale utfordringa var kanskje like stor for oss vaksne som den fysiske utfordringa for dei små!

Stor glede over å vere på ein flott fjelltopp - 

med utsikt over storslagne Jotunheimen, 

sjølv om eg drøymde meg litt bort til einsemda på Veslepiggen...

Men kanskje mest av alt: 

Glede over å sjå alle dei smilande fjesa på toppen! 

For kor ofte er du på ein stad med mange hundre menneske og der absolutt alle tilsynelatande er glade?

På toppen av Norges tak har du 

LUKKE og MEISTRINGSKJENSLE i eit nøtteskal!
Balsam for sjela!

Hundrevis av nøgde folk!!!

Det er lov å vere blid då :) 

Fantastiske Jotunheimen!

Vi ser ned att til breen vi gjekk på, og lengst der nede er Juvasshytta der vi starta turen. 

Og turen attende: 

Små føter sprang lett av garde, 

ned snøfonnene, 

over ura, over breen, 

og attende til Juvasshytta.
Og vi kunne nyte ein is utanfor hytta,
og kikke opp på den toppen vi nett hadde vore på!

Takk til Juvasshytta for framifrå guiding - 

god organisering og kontroll på eit mylder av folk. 

Det kunne fort blitt kaos 

- men det vart det ikkje!

Happy kids på Norges tak!

Nokre tips når du skal gå på Galdhøpiggen med barn: 

1. Hugs at det er ein grunn til at dei har sett ei aldersgrense på 7 år. Vurder barnet sine føresetnadar for å gå turen også om barnet er 8 eller 9 år. Nokre 5-åringar vil ikkje ha problem med å gå turen, medan andre kan vere både 8 og 9 år før dei meistrar den. 
2. Ikkje la Galdhøpiggen vere den første lange turen du går med borna dine. Ta nokre lengre fjellturar på førehand, slik at du veit kva dei meistrar. 
3. Førebu barna godt på førehand om kva som ventar dei. 
4. Ta med rikeleg med klede. Det er betre å kle av seg fordi ein blir for varm enn å gå og fryse. Sjølv eit lite vinddrag kan gjere det kaldt når ein er på nesten 2500 meter over havet. Hugs å sjekke kva vindstyrke som er meldt - sjølv om det er sol, kan det vere ganske sterk vind. 
5. Nok mat og drikke - og litt ekstra "bensin". Barn som er på ein slik tur fortenar litt ekstra belønning!

Men når det er sagt: 

Det finnast mange andre fjell å gå på som er minst like fine!

Når det gjeld turskildring til Galdhøpiggen og informasjon om guida turar, kan du t.d. gå inn på Juvasshytta sine sider. 

#Galdhøpiggen #Norgestak #Jotunheimen #highestmountain

Laukelandshesten - kvar og korleis?

Rask tur til stor utsikt!

Utsikta frå Laukelandshesten er like flott som utsikta frå Storehesten. 

Om du synast turen til Storehesten verkar drøy, eller du rett og slett har lyst til å prøve ein annan fjelltur, kan vi trygt anbefale turen til den noko mindre Laukelandshesten. Turen er kortare og har færre høgdemeter enn Storehesten, men kan kanskje by på litt meir utfordringar når det gjeld navigering: 

Etter turen vår med ungane på Laukelandshesten tidlegare i vår, har vi nemleg fått fleire spørsmål om korleis vi fann stien opp. Vi veit også at nokre har prøvd å finne den, men har måtte snu.

Kvar gjekk de og korleis fann de vegen? 

Når du ser på Laukelandshesten frå nordsida av Dalsfjorden, så ser det nærast umogeleg ut å kome opp på framsida. Men det er det ikkje.....

Vi har tidlegare gått ei rute frå baksida av Laukelandshesten og opp - den turen står omtala her. Du kan ikkje forvente noko tydeleg sti heile vegen, så turen fordrar at du har litt kunnskap i å sjå terrenget an og finne ut kor det er greitt å gå. Men det er ei rute som er trygg å gå og ingen høge eller utsette punkt undervegs.

Turen på framsida og opp, kan opplevast noko meir luftig - og det krev litt omtanke for å finne fram.

Men for å ta det frå start:
For å kome til Laukelandshesten, må du køyre til Bygstad i Gaular og vidare utover på sørsida av Dalsfjorden til Laukeland. Der vegen endar på Laukeland, går det ein skogsveg oppover mot Laukelandsstølen. Du kan velje å parkere bilen og gå skogsvegen oppover, eller du kan betale 50 kr i bompengar (hugs kontantar!) og køyre. Vegen er i god stand, så det er uproblematisk å køyre med vanleg personbil.



Det er starta ei merking på stien til Laukelandshesten, og den første merkinga finn du allereie ganske raskt etter at du har starta på skogsvegen. Men du kan gjerne køyre opp på høgste høgda på skogsvegen - der finn du ein godt merka stein som viser pil til dit stien går.

God start på merkinga, men så vart det brått slutt...... men å merke startpunktet er alltid vesentleg!

Og på stien startar det veldig bra - det er merking jamt og trutt, men så vart det brått slutt...... Kor går vi no? funderte vi på. For stien var heller ikkje overbevisande tydeleg...... men vi studerte terrenget, og gjekk vidare på det som såg ut som stien i alle fall. Ganske kjapt fann vi teikn på at vi var på rett veg - det var nemleg rydda greiner og tre langs med stien. OG det vart den viktigaste "merkinga" på turen vidare: på dei punkta der stien vart utydeleg, leita vi etter plassar dei hadde rydda for skog og kvist. Då visste vi at vi var på rett veg.

Forhåpentlegvis er det ein plan om å merke heile ruta opp, men enn så lenge så må du finne ut av litt sjølv. Når ein kjem på framsida av fjellet, og har fått utsikta mot Dalsfjorden, så er det ikkje så mange alternative renner for å ta seg oppover. Prøv deg litt fram - og ser du at det er rydda for greiner og skog, så er du nok på rett veg. Det kan opplevast litt bratt einskilde stader, men i utgangspunktet relativt trygt å ta seg fram og det krev inga klatring. Renna du går langs på framsida ligg på ca. 500 høgdemeter, så bruk evt. GPS/pulsklokke for å sjekke høgda.

Når du har tatt deg opp på framsida, og delvis runda rundt fjellet, er det varda siste stykket mot toppen - og det er reine sjarmøretappen å springe siste stykket på berga oppover!

Tidsbruk: ca. 1 - 1,5 time ein veg 

Lengd: ca. 4 km t/r

Stigning: 150 - 678 moh

På veg opp på framsida med utsikt innover Dalsfjorden mot Kleppsåsen og Bjørvikstranda. Skogsvegen du køyrer opp nede til venstre. Storehesten med snø på heilt bak til venstre. 

Vi får ein smakebit på utsikta som møter oss når vi kjem opp. 

Og utsikta du møter??????  

Fabolous! :)

Berre sjå gleda til han her:

Siste delen av turen er reine sjarmøretappen oppover. 

Toppane frå venstre: Nordre Kringla, Søndre Kringla og Eitrenipa

Rett og slett storslagent! Dale sentrum til venstre for fjorden, Dalsfjordbrua midt i, og den spisse fjelltoppen til høgre er Fløyen

Standnesvatnet med skogsvegen inn til Laukelandsstølane og startpunkt for tur til Massbu. Blegja er den høgaste toppen med snø på. 

Her er eit kartutsnitt frå pulsklokka mi - rett nok ser det ut til at den bomma på skogsvegen i starten, men den viser likevel greitt korleis vi gjekk ruta opp:

#Laukelandshesten #Dalsfjorden #visitsunnfjord #topptur #mountainlove #mountainlife

Lofoten: Strandevandring frå Eggum til Unstad

Freistar det med ein tur her? Turen startar ved rullesteinsstranda på Eggum, og rundar odden ytterst der ein kjem inn til surfestranda på Unstad.

Søndag i Lofoten:
Regner høljar ned på formiddagen,
og det blæs.....mykje!
Men det er lova sol og fint utover ettermiddagen.
Skal vi stole på det?

Vi lagar i alle fall ein plan:
Vi startar dagen med å besøke Lofotakvariet.
Fin aktivitet i regnvèret,
sjølv om vi må stå ute når selane skal matast.

Loftoakvariet hadde mykje spanande å sjå på!

Deretter "heim" for å ete lunsj,
og så dra på tur når sola kjem.
Planen var strandevandring frå Eggum til Unstad,
ein tur på ca. 7 kilometer.

Vart det som planlagt?
Definitivt!
Og kjensla av å vandre langs strender i flott kveldssol,
føltest endå betre når vi visste korleis formiddagen hadde vore!

Vi hadde kledd oss for at vinden skulle vare ved,
men kom i ly for den,
og plagg etter plagg forsvant av kroppen vår!
Med andre ord:
Lofoten på sitt beste!

Vi starta turen på Eggum - du kan sjølvsagt velje å gå motsett veg, men ved å starte på Eggum får du ein grei og lett start på turen der du går på kjerreveg den første kilometeren. Eggum ligg nordvest på Vestvågøy i Lofoten, og turen startar ved Borga - steinborga ytterst på Eggum - eitt flott utsiktpunkt for midnattssola. 

Den største utfordringa med turen, er logistikken. Det er ganske mange kilometer å køyre mellom Eggum og Unstad, så om du ikkje vil gå tur/retur, bør du ha ordna med transport på førehand. Sjølvsagt kan du bruke haiketommelen, men eg trur det kan bli ganske vanskeleg og tidkrevjande. Du kan også velje å setje frå deg syklar på Unstad før du startar, og sykle attende til Eggum - ein sykkeltur på 2-3 mil. Vi var derimot heldige å ha med oss eit venepar på denne turen, så vi kunne setje ein bil i kvar ende. 

Før du startar turen, er det verdt å bruke nokre minuttar på å sjå seg i kring på Eggum. Den flotte steinborga vart bygd under andre verdenskrig, og tyskarane hadde ein radarstasjon inne i borga. Her kunne dei overvåke skipsfarten til Sovjetunionen. Ved borga finn du også ein kiosk om du skulle få lyst på ein is eller ei kald brus før du startar!

Frøken Klatremus!

Det er lett å skjøne at dei hadde god kontroll på skipstrafikken frå borga!

Klar for å starte på turen langs stranda

Etter å ha vandra ca. 1 km på kjerreveg, kjem du til ein steinskulptur: "Hodet". Det vert sagt at når du går rundt skulpturen, skal du kunne sjå opp til 16 ulike hovudfasongar. Vi prøvde, men såg nok ikkje meir enn 5-6.... Skulpturen er ein del av Skulpturlandskap Nordland.

Fin kjerreveg i starten av turen

Skulpturen "Hodet"

Etterkvart snor stien seg langs nokre bratte parti ved stranda, og når du nærmar seg fyrlykta ute på neset, går stien litt opp i lia. Vidare frå fyrlykta mot odden før Unstad, er det nokre parti som kan opplevast litt luftig, men det er sett opp kjetting å halde seg i. Stien er god, så det er greitt å gå der. Ungane synest det var meir spennande, enn skummelt! Når du rundar odden, kan du nyte den flotte utsikta mot Unstadstranda! Unstad er den mest populære surfestranda i Lofoten, så her er det aktivitet heile døgnet!

Etter 7 km vandring, er det fullt fortent med ein dukkert i sjøen - om sola og temperaturen tillèt det!

Her er fleire bileteglimt:

Vi fann ein nordlandsk variant av Kinnaklova!

Sauer er ålreite dyr!

2 søsken som leikar seg i strandkanten
 - rekk vi å springe unna før bølgjene kjem?

Fyrlykta måtte sjølvsagt inspiserast!

Litt bratt og luftig for nokon - men fin sti å gå på!

Kan vi få det noko flottaren enn dette? Tenkt at regnet hølja ned berre nokre timar før!

Vi har runda odden og ser inn til stranda på Unstad

Og vi ser oss tilbake til sola som no ligg bak oss.

Liten gut - straks ferdig med 7 km vandring. 

#Lofoten #Eggum #Unstad #visitLofoten #visitnordnorge 

Eventyrlege Rødøy

Rødøy kyrkje med Rødøyløva i bakgrunnen til venstre

Ute på Helgelandskysten, der ligg det ei løve og kvilar i vasskanten, 

og berre ventar på å få deg på besøk! 

Sanna: "Det her var kjempegøy - kan vi reise hit kvar sommar?"

Bendik: "Ja, det var kjempegøy - men litt skummelt også med huldra og slikt!"

Mamma: " Var dåke fornøgd med turen i Eventyrskogen altså?"

Sanna: "OM vi er???? Det var kjempegøy!"

Slik foregjekk dialogen mellom oss i det vi var i ferd med å avslutte turen i Eventyrskogen på Rødøya. Gløymt var slitet opp bratte bakkar mellom nokre sinte regnbyger på veg til Rødøyløva tidlegare på dagen...

For i eventyrskogen skjer det spanande ting....
du får høyre historia om ulven og dei sju geitekillingane,
langt inne i skogen dukkar godterihuset til Hans og Grete opp,
det er eigne kjærlighetstre der det veks kjærlighet på pinner,
den store skattekista til trollet ligg gøymt ein plass,
og kanskje endar du opp ved inngangen til sjølvaste trollhula -
ei 8 meter høg dør mot bergveggen!
Småfolket luskar i graset - går du stille, så kanskje oppdagar du nokre av dei?
Men du må passe deg for Huldra - for ho er veldig glad i små born....
Dette og mykje anna foregår i Eventyrskogen på Rødøy!

Rødøy er med andre ord ei eventyrleg perle på Helgelandskysten!
Her er det ingen problem med å fylle ein heil dag, eller fleire dagar med aktivitetar for store og små.

Rødøy er ein kommune på Helgeland i Nordland. Den grensar i nord mot Meløy, i aust mot Rana, i sør mot Lurøy, og i sørvest mot Træna. Og som namnet tyder på - her må du i båt for å kome til sjølve Rødøya.


Vår dag på Rødøy starta tidleg - ganske tidleg vil enkelte seie når det tross alt er ferie!
Båten gjekk i 7-tida om morgonen, men då hadde vi til gjengjeld ein heil dag til disposisjon som kunne fyllast med opplevingar. Og planane var mange, så det var ingen grunn til å vente!

Vi starta med det store målet for opphaldet på Rødøya - nemleg topptur til Rødøyløva (440 moh).
Dette majestetiske fjellet drar du lett kjensel på når du ser det på avstand, og nokre hugsar kanskje fjellet frå tv-programmet 71 grader Nord Kjendis 2017? Fjellet liknar ei løve som ligg og kviler i vasskanten.

Startpunkt for den bratte stien opp til Rødøyløva

Det går 2 turstiar opp til fjellet - ein bratt og kupert, og den andre slakkare. Vi valte den bratte vegen opp, og den slakke på returen, så fekk vi samla sett ein fin rundtur. Med bratt stigning, kjem det også raskt litt utsikt. Her er litt av det vi såg på veg opp:

Utsikt mot Klokkargården - ein flott overnattingsstad på Rødøy

Opp dit skal vi! 

Hurtigruta på veg sørover passerer Rødøy

Bratt sti kombinert med nokre korte, men hissige regnbyger er ikkje den beste kombinasjonen, verken for små eller store, så her måtte vi vaksne ta i bruk alle dei gode motivasjonsgrepa vi kunne. Men det fungerte..... opp kom vi i alle fall. Regnet ga seg også, tåka letta og gløymt var alle strabaser - kva meir kunne vi forlange?

For oss som frydar oss litt når vi kan kjenne magasuget, men samtidig føle at vi står på relativt trygg grunn - så var dette ein innartiar av ein fjelltopp!  Det er noko eige med stupbratte høgder - langt ut i "havgapet" og blått hav så langt du ser!

Frå toppen er det ei fantastisk utsikt, og på ein klarværsdag ser du heile Lofotveggen og 7 kommunar rundt deg. Ikkje uventa, er også "Løvehodet" eit populært basehopp-punkt, men slike aktivitetar driv ikkje vi med......

Her er glimt frå nokre av dei flotte utsiktspunkta undervegs:

Utsikt sørover frå Løvehodet - øyane Lovund og Træna kan skimtast i det fjerne

Relativt bratt .....

Slit du med høgdeskrekk, så ville eg kanskje vore litt betenkt med å ta turen. Samstundes så går du relativt trygt og greitt opp til toppen, men må vere litt ekstra merksam om det er glatt på berga. Det er mogeleg å stoppe på eit punkt ca. 40 høgdemeter under hovudtoppen, og likevel ha den same utsikta. Med våre 2 små på 6 og 8 år, måtte vi sjølvsagt også vere litt ekstra forsiktige - det er ikkje ein tur der ungane kan springe på eiga hand når toppen nærmar seg! Og du bør føle deg trygg på at du sjølv meistrar høgda, før du tar dei med deg opp. Ut over det, så er det ein fin tur for heile familien!

Den bratte stien er om lag 1,5 km frå du startar på sjølve stien, medan den slakkare varianten er ca. 2 km lang. I tillegg kjem spaserturen frå Hurtigbåtkaia til startpunkta for turen - om lag 2 km for begge rutevala. Dersom du går den slakkaste ruta, vil du også passere ein varslingsvarde på "ryggen" av Løva. Den blei brukt til å varsle krig, ulykke og andre viktige hendingar.

Ved varslingsvarden

På veg ned att med utsikt nordover

På ryggen finn du også "Løvehytta" med eldstad i midten. Her kan du koke kaffi eller lage deg lunsj, og du kan hente ekte "Løvevann" rett utanfor hytta.

Løvehytta

Vel nede frå Rødøyløva hadde vi framleis god tid før vi skulle ta båten attende - men det var mykje å finne på. Vi rakk ikkje alt, men vi kan nemne flotte sandstrender, museet Havdurbrygga, besøke Bamsehuset, kjøpe pikekyss på Pikekyss kafè eller leite etter geocacher.

Pikekyss

Her er nokre glimt frå Eventyrskogen: 

Godterihuset til Hans og Grete

Forsyn deg med ein kjærlighet på pinne!

Skattkista til trollet hadde mange spanande ting....

Døra til trollhula

Husa til småfolket

Takk for oss Rødøy og Eventyrskogen! 

Ut i naturen på NRK har laga eit heilt program om Rødøy - ta ein kikk for å bli inspirert:
https://tv.nrk.no/serie/ut-i-naerturen/DVFJ42206509/sesong-2/episode-23

Meir informasjon finn du også på Rødøya.no